در تمامِ میهمانی‌ها،

آویزِ گردن  من،

کلید خانه‌ی توست.

حالا بگذریم كه،

مرا جرات آمدن نیست و

تو را،

جرات عوض‌ کردن قفل....

مگر بین من و تو چقدر فاصله است
كه هر چه سكوت می  كنم
نمی شنوی؟؟؟؟؟؟؟؟

هر جور تو راحتی!

همین سوسوی تو 

از آنسوی پرده دوری،

برای روشن کردن ِ اتاق تنهائیم کافی ست!

من که اینجا کاری نمی کنم!

فقط, گه گاه

گمان آمدن ِ تو را در دفترم ثبت می کنم!

همین!

کلمات بیهوده در رفت و آمدند

همه چیزروبه راه است.

باران،

روی شیروانی ضرب گرفته.

ماه،

سرجای خودش.

قرار من هم که،

پشت پرده ی کاج ها

ایستاده ام به انتظار.


حالا دیگر باید بیایی.

- نه؟!

هر بار گفتم دوستت دارم

و تو هربار

خودت را به کوچه علی چپ زدی

یک بار گفتی

دوستم داری

و من دست و پا چلفتی

بی هیچ آدرسی

در کوچه علی چپ

اینجا مبتلا شدن به غزل

 کار سختیست

اینجا،

تو که نیستی

قافیه و ردیف  جور در نمی آیند

محض رضای خدا

بخاطر دل غزلهای

به نگارش در نیامده

برگرد

تا کی در فکر و ذهنم

رژه بروند

آنها تشنه به تحریر در آمدنند

تشنه زمزمه شدن زیر لبان تو

... برگرد

غزلها سخت بی تاب آفریده شدنند

انتظار میلاد خویش را می کشند

و هیجان لحظه  نامگذاری خویشتن را دارند

.... بخاطر لحظه های پر تپش غزلها

برگرد.

از تو که مینویسم

هم وزن را رعایت می‌کنم، هم قافیه...

اگر خودت هم پیشم میبودی

که دیگر همه چیز

ردیف ردیف میشد .....