ای هفت سالگی

ای لحظه ی شگفت عزیمت

بعد از تو هر چه رفت, در انبوهی از جنون جهالت رفت...

وقتی که باران توی رؤیاها نمی‌بارد

وقتی نسیمی نیست؛

باید برای خواب‌هایم رمز بگذارم.

من کاملاً صحرا

تو کاملاً باران؛

دیدار ما آغاز یک حسّ خوشایندست

سلام نظر یادتون نره

ا

از تو تنها حلقه ای طلایی
از من
نانی که به خانه آورده ام ، پیداست

مه در اتاق مان بیشتر شده

باز هم به اشتباه
لب هایم را بر دیوار گذاشته ام
بوسه های هدر رفته
آواز آن قناری غمگین است
که در بزرگراه می خواند
یا عطر موهای توست
در شب های سرماخوردگی

مه در اتاق مان
          بیشتر شده

پرتقالی که پوست می کنی
انگشت های من است
و از آبی که می خورم
صدای گریه می آید

مه بیشتر شده
و روزهایمان قایم باشکی ست در تاریکی :
                        من در اتاق پنهان می شوم و
                        تو چشم می گذاری و
                        به خواب می روی.

بوسه‌هایت انار را می‌ترکاند

نفس‌هایت سیب را می‌رساند

آغوشت ابر را می‌باراند

پائیز ترینی

تو!

روزنامه ھا نوشتند :

باز ھم برده داری باب شد

و من که مواجب بگیر چشمانِ تو بودم

دست به دستم که نه

دست به سرم کردی

و شمشیرت

سر به سرم که

سر به گردنم گذاشت

تا تو رفتی ،

روزنامه ھا نوشتند :

مردی که ھم دل و ھم سر نداشت ،

شاعر شد ...

حرفهای ما هنوز ناتمام
تا نگاه می کنی :
وقت رفتن است
باز هم همان حکایت همیشگی !
پیش از آن که با خبر شوی
لحظه ی عزیمت تو ناگزیر می شود
آی ...
ای دریغ و حسرت همیشگی!
ناگهان
چقدر زود
دیر می شود !

هر چند عاشقان قدیمی
از روزگار پیشین
تا حال
از درس و مدرسه
از قیل و قال
بیزار بوده اند
اما
اعجاز ما همین است :
ما عشق را به مدرسه بردیم
در امتداد راهرویی کوتاه
در یک کتابخانه ی کوچک
بر پله های سنگی دانشگاه

رفتار من عادی است
اما نمی دانم چرا
این روزها
از دوستان و آشنایان
هرکس مرا می بیند
از دور می گوید :
این روزها انگار
حال و هوای دیگری داری!
اما
من مثل هر روزم
با آن نشانیهای ساده
و با همان امضا ، همان نام و با همان رفتار معمولی
مثل همیشه ساکت و آرام